انباز

22 بهمن سال 97 نوشتم "شاید مهمترین دست‌آورد انقلاب ایران در 40 سالگی، یک‌صدا شدن عدالت‌طلبان و بلندتر و علنی‌تر شدن فریاد و تجمع‌شان باشد."

و نوشتم "این بزرگ‌ترین دست‌آورد انقلاب، بزرگ‌ترین انقلاب لازم در عرصه مدیریت جامعه است. به امید روزی که به ثمر نشیند."

و فقط برای یک نفر نوشتم «شاید»

اما پس از یک سال، مشکلات درونی افراد و جریان‌های موسوم به عدالتخواهی، تردید مرا درباره آینده افزود و امید به اصلاح اساسی را کاست، و «شاید»ها را بیشتر کرد.

اما امید به آینده را در سه جهت ارزیابی می‌کنم:

1. امید به افراد، جریان‌ها و نهادهای موجود در متن جامعه چندان قوی نیست.

2. امید به این دارم که اگر در هر مقطعی، متناسب با امکانات و شرایط‌مان، به وظیفه خود عمل کنیم، خدای حکیم، اثر مطلوب را در زمان مناسب بر آنها بار خواهد کرد.

3. امید به ظهور منجی حقیقی و حقیقت‌نما که تکیه‌گاه همه امیدهاست.

تعارف نداریم

نمی‌توان از دیگران توقع داشت

هر چند باید شاکر بود

و گشایش‌گر حقیقی امور، فقط خداست.

افضلُ اعمالِ امّتی انتظارُ الفرَجِ

24 بهمن 1398

کانال در تلگرام و ایتا: @anbaz1360