انباز

با تشویق یکی از دوستان عزیزم موفق شدم به مناظره دکتر عبدالکریم سروش و دکتر عبدالعلی بازرگان درباره «رؤیایی بودن قرآن» گوش دهم.

یکی از اساتید به اصطلاح روشنفکر، این گفتگو را «مناظره علت با دلیل» نامیده که چندان هم دقیق نیست.

اما تحلیل روش‌شناختی من از خصوص این گفتگو (فارغ از میزان صحت و سقم ادعاهای طرفین مناظره):

هنر سروش، مبهم‌گویی، استدلال‌گریزی، تشخیص نقطه‌ضعف حریف و صدالبته اعتمادبه‌نفس بالا است، و ضعف بازرگان، گرفتاری در دام شناخت‌های بِنام و مشهور از دین و قرآن و مسلط نبودن بر شیوه مباحثه حریف خود.

اما توان مشترک هر دو، بحث علمی بدون هیجانات کاذب بود که منشأ رشد علم است.

اما به نظرم کسی که قوی‌تر از هر دو دانشمند ظاهر شد، مجری متفکرِ برنامه بود. او سخن هر دو طرف را به خوبی می‌فهمد و به زیبایی نقد می‌کند.

https://t.me/anbaz1360/249