انباز

در خطبه 92 نهج البلاغه آمده است وقتی که مردم خواستند پس از قتل عثمان، با حضرت علی (علیه السلام) بیعت کنند، حضرت چنین پاسخ دادند:

دَعُونِی وَ الْتَمِسُوا غَیْرِی فَإِنَّا مُسْتَقْبِلُونَ أَمْراً لَهُ وُجُوهٌ وَ أَلْوَانٌ لَا تَقُومُ لَهُ الْقُلُوبُ وَ لَا تَثْبُتُ عَلَیْهِ الْعُقُولُ وَ إِنَّ الْآفَاقَ قَدْ أَغَامَتْ وَ الْمَحَجَّةَ قَدْ تَنَکَّرَتْ. وَ اعْلَمُوا أَنِّی إِنْ أَجَبْتُکُمْ رَکِبْتُ بِکُمْ مَا أَعْلَمُ وَ لَمْ أُصْغِ إِلَى قَوْلِ الْقَائِلِ وَ عَتْبِ الْعَاتِبِ وَ إِنْ تَرَکْتُمُونِی فَأَنَا کَأَحَدِکُمْ وَ لَعَلِّی أَسْمَعُکُمْ وَ أَطْوَعُکُمْ لِمَنْ وَلَّیْتُمُوهُ أَمْرَکُمْ وَ أَنَا لَکُمْ وَزِیراً خَیْرٌ لَکُمْ مِنِّی أَمِیرا

ترجمه:

مرا رها کنید و دیگرى را بطلبید! چرا که ما وارد شرائطی می‌‏شویم که چهره‌‏ها و رنگ‏‌هاى گوناگونی دارد و به همین دلیل، دل‌ها نسبت به آن استوار و عقل‌‏ها بر آن ثابت نمی‌مانند؛ ابرهاى تیره و تار، افق‌‏ها را پوشانیده و راه مستقیم حق (در این فضاى ظلمانى) ناشناخته است. بدانید اگر من دعوت شما را بپذیرم مطابق آنچه خود می‌دانم با شما رفتار خواهم کرد و هرگز به سخن این و آن و سرزنش سرزنش‌کنندگان، گوش نخواهم داد! و اگر مرا رها کنید همچون یکى از شما خواهم بود، بلکه شاید نسبت به کسی که او را سرپرست خودتان قرار می‌دهید، از شما شنواتر و مطیع‌‏تر باشم. در چنین شرائطی، اگر من براى شما وزیر و مشاور باشم برای‌تان بهتر از آن است که امیر و رهبر باشم.