انباز

مرحوم علی صفائی حائری:

من در کودکى هنگامى که گرفتار خشم پدر مى‌‏شدم، پدرى که دوستش داشتم و عظمت و غرورش و مهربانى پنهانش را دوست داشتم.

وقتى گرفتار مى‌‏شدم و مشت‌‏هاى ناشیانه‌‏اش بر تن من مى‏‌نشست، از جهت خودم مشکلى نداشتم، ولى در دلم از این که دستش درد مى‌‏آید و مشت‌‏هایش صدمه مى‌‏بیند، مى‏‌سوختم.

راستى رنج عاشق در گرفتارى خودش نیست؛ که در رنج محبوب است.

#پدر

آیه هاى سبز، ص185.

@einsad